21/4/08

Acróstico 2

Amo a poesía
Como se fose a miña vida.
Risco palabras que non riman,
Oio duzura nas miñas letras.
Sinto que non hai nada mellor.
Tenras palabras,
Irónicas,
Caladas...
Oio poesía dentro de mín.

Alba López Álvarez

18/4/08

Acrósticos

Marea sube e sube,
A marea baixa a baixa
Rema rema rema
Canta canta canta
O río desemboca
Soando e cantando
Actúa actúa ben
Medo non terás
Obedece o corazón
Rí e ela rirá
Delfín Acuático

7/4/08

Unha poesía de Rosalía


Gústaríame compartir con todos vós unha fermosa poesía de Rosalía de Castro, do seu famoso libro "Follas Novas". A poesía está incompleta, porque é moi longa, pero de todos modos espero que vos guste:
Adiós, ríos; adiós fontes;
adiós, regatos pequenos;
adiós, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra onde eu me criei,
hortiña que quero tanto
figueiriñas que prantei.
Amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños entre o millo,
¡adiós, para sempre adiós!
¡Adiós gloria! ¡Adiós contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozco
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...
¡Quén pudera non deixar...!


Mar azul.

Sonetos a Ribadeo y Rinlo



Estoy leyendo sonetos y voy a dedicar uno a los ribadenses.

RIBADEO

Pueblo atalayador, que en la ribera
del litoral abre pulmón marino.
Testimonio veraz que en pergamino
ratifica ancestral voz verdadera.

Crisol de buen mirar amplia frontera,
que en equidad fluvial muestra destino
de tierra en hermandad, de buen vecino,
con belleza sin par y alta bandera.

Riqueza en progresión, que sin penurias
vuela en modernidad con agudeza,
gozando el mismo sol que luce Asturias

que con el EO común, hacen espejo
para dar a las aguas la grandeza,
de hermosura y beldad en fiel reflejo.

El autor es Cesar Michelena Rebellón. Mi madre lo conoció cuando era pequeña.
Este soneto se lo dedico a Mirella Cancio que es la única de Rinlo.

RINLO

Alto sitial que al mar abre camino;
borrascoso sonar, turbio oleaje,
recoge del confín ese mensaje
del miterio y dolor de afan morino.

Rinlo, perennidad, firme destino
desde el mirar frontal de su paisaje;
tiene a sus pies, la ofrenda del salvaje
griterío en terror, del mar felino.

Sus casas venteadas en la altura
que haciendo cimbrear su arboladura
se enfrenta con valor, tan temerario

a ululante pavor de cielo airado
tras el contínuo combatir diario,
con audacia y ardor siempre iniciado.

Curry a la plancha