14/11/07

Pecha as luces, apaga a porta (Cristian Óscar)
A cita corresponde a algo que pasou na clase de hoxe. Cando Antonio dixo: María, pechas as luces, e Cristian retrucou. Como o Rei: 'que te calles, hombre!'. E Cristóbal dixo: 'flipa la peña contigo!' ... eu non dixen ningunha frase desas, engadiu outro.
Entón, non querendo dicir, dixo ese outro que Antonio espertara das tenebras.
Deixade xa o díxome díxome! Escoitouse. Claro, como as rapazas non participan, están caladas, sae o que sae.
Estamos pensando, falou a portavoz, de nome Lorena. Pero non estaban pensado nada, dixo a voz acusadora. E comezou unha discusión. Voaron cadeiras, zapatos e estuches, e duros golpes que fixeron que alguén chorara. Non. Non hai imaxinación. Fin.
E así rematou algo sen sentido, a falta de sentidiño para continualo e facer algo mellor. ¿Ou non?
Feito por: Santi, Alberto, Cristian-Óscar, Cristóbal, Iago, Jairo, Mar (María), Lorena, Sara, Antonio, ... e a imaxinación colectiva de 3 ARB
Os profes Eso non nos interesa para nada. Son moi malos. Son moi 'majos'. ... calificativos a tuttiplén. (corte de censura)
Poñen os exames, fastidian as vacacións, disfrutan facéndonos sufrir. Eso non! Dixo o defensor do profesor.(corte de argumento)Hai porfesores moi raros (e tamén profesores). Que máis lles da aprobarnos se lles pagan igual? E se nos aproban, todos saímos contentos. A cabeza suxeita por unha man, apoiada no puipitre-mesa, mirando para outra beira, meneándose negando, así están as dos alumnos ó falar dos profes.
Unha acusación: algúns profes tócanlle-lo cú ós alumnos. Os alumnos, ás alumnas. Os profesores lanzan puntas pola clase. Crucifican ós alumnos (eso non o dixeron, pero podería ser) E cáganse na tía María. Pero, quen non ten unha tía María? Un bostezo de Cristina interrompe as meditacións filosóficas na aula. Ademáis, contaxia a Lorena. A partir de aí xa non se fala dos profes...
A constatación de que hai sol (na realidade era sono, pero Sol, tamén o hai) atravesa o ambiente.
A Lúa e Sevilla, Sevilla e a Lúa (ou o Sol). Que 'tá máis cerca? O Sol, of course. Era un chiste, que finalizou noutro sobre a nai. Mentres, balbuceos entre imáns daba un aló, no fondo dereita da aula.
Cazada Silvia nun dito furtivo, calou, pero non para sempre, pois repricou ó momento unha increpación dun compañeiro. Camarada, non te pases.
E non pasamos, quedamos.
Feito por 3ARB(*), coa colaboración técnica de Antonio
(*) Jairo, Silvia, Cristóbal, Lorena, Cristianóscar, Tamara, Mº del Mar, Cristina, Merche, Mónica, Sara, Alberto, Iago, Solloso, + ti, que para ler esto, ...
Hoy día radiante. Las nubes y la niebla tapan el sol, los pajaritos no cantan y hace un frío que pela. Pero lo mejor del día es, sin duda, levantarme y saber que tienes que ir al instituto.
A primera hora, como todos los días, nos toca con la tutora; que no tiene otra cosa mejor que hacer que criticar nuestro vestuario o nuestra forma de conducir. Y la miro. De arriba a abajo, por lo que veo va bastante bien conjuntada: camisa negra de señora, falda negra juvenil (parece que va de luto, pero al bajar la mirada me asombra ver unas medias grises y unas botas blancas, pasadísimas de moda. Y ella nos critica...
A segunda hora cada partida tiene su contrapartida.... Contabilidad. A ver... eeee... a ver... ¿Me estais atendiendo? La respuesta es SI. De tantas veces que lo pregunta ya hay gente, o por lo menos yo, que tiene ganas de gritárselo para que se entere. Es que es tan repetitivo que ya sé exactamente lo que va a decir en las clases siguientes. Pero bueno, se agradece, que de tanto repetir se me queda todo.
Después tenemos dos horas seguidas, con el descanso del recreo, con Marisol. Sinceramente, de ella, o tengo nada malo que decir. Es muy buena persona y profesora, quizás un poco blanda pero se necesita a alguien como ella de vez en cuando.
A continuación, dos horas de finanzas.¡¡¡Madre mía!!! Clase más coñazo en mi vida vi. Por no decir lo rápido que va el profesor con sus explicaciones. No entiendo nada. Es la primera vez que damos esa asignatura la mayoría de nosotros y nos explica las cosas como si ya fuéramos sobrados. Difícil. Pero este profesor tiene una cualidad: sabe tratar con nosotros. Se le nota que sabe lo que decir y de que manera para que entendamos las reglas que nos parecen injustas.
Bueno, esta es la redacción de un martes 13 en el que me apetecía dejar mi huella en este blog.

5/11/07

Hola. Onte fun comer a un restaurante. Fun con miña nai e miña irmá. Comín gominolas enlatadas. Acompañadas dun chuletón de dous quilos e medio. Pero todo iso a miña irmá non lle gustou nada. Despois bebimos coca-cola. Como se pode comprender, todo isto pasoume a comezos do sono, baixo os efectos da cea.
Despois fumos ó centro comercial. Compramos roupa e xogamos aos bolos. Comimos xeados. De pistacho. Máis tarde fumos ao badulaque de Apu. Tropecei na entrada. Veu a ambulancia recollerme. Certamente, pregunteime camiño do hospital se eu era Bart, Homer ou un invitado do capítulo.
Chegando ao hospital atopámonos con Bart no monopatín. Sorprendinme cando me decatei de que Bart ía espido, e que cando me viu na ambulancia tropezou e esnaquizouse contra o cristal do Krusty Burguer. Alí estaba Ned Flanders e mailos seus fillos, e non se decatou de que Bart estaba alí ata un tempo despois. Chegado a ese punto non puiden aguantar máis e tiven unha necesidade imperiosa de espertarme. Non é extraño que acordara totalmente bañado en suor.
Autores: Cristina, Marina, Luis, Natalia, Cristina, Raúl, Óscar, Antonio e a colaboración técnica de Laura. - Texto colaborativo -

25/10/07

Tiña pero xa non teño
fun pero xa non son
rematei o que comecei.
Ó fin, pasei.
Ionotna Oirogerg Setnom